Poniżej opinia dr inż. Wandy Krupy – adiunkta w Zakładzie Behawioru i Dobrostanu Zwierząt Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie. Autorki i współautorki wielu prac naukowych. Główne obszary zainteresowań to: reaktywność behawioralna i fizjologiczna zwierząt różnych gatunków, możliwości poprawy dobrostanu różnych gatunków zwierząt oraz wpływ interakcji człowiek – zwierzę na zachowanie zwierząt.

Dr inż. Wanda Krupa
Opieka nad potomstwem u psów, podobnie jak u wielu gatunków innych ssaków, jest sprawowana przez matkę. Opieka macierzyńska obejmuje zwykle zaspokojenie potrzeb pokarmowych, zapewnienie schronienia oraz ochronę przed drapieżnikami (także osobnikami tego samego gatunku). Karmienie szczeniąt przez sukę jest zachowaniem instynktowym stymulowanym popędowo i typowym dla gatunku (oczywiście istotną rolę pełni również oksytocyna, prolaktyna, estradiol i progesteron). Oksytocyna ma kluczowe znaczenie w aspekcie zachowań afiliacyjnych kształtujących jakość opieki macierzyńskiej (w tym pielęgnacji) a w efekcie jakości relacji pomiędzy matką i potomstwem. Podczas karmienia suka przyjmuje pozycję umożliwiającą szczeniętom efektywne i komfortowe pobieranie pokarmu (układa się zwykle na boku aby szczenięta miały jak najlepszy dostęp do pokarmu). Laktacja i efektywne karmienie szczeniąt przez sukę decyduje o ich prawidłowym wzroście i rozwoju (nie tylko fizycznym, ale także psychospołecznym). Jak pokazują wyniki badań czas przeznaczany na interakcje z potomstwem (karmienie i powiązaną z nim pielęgnację) wpływa na zdolności adaptacyjne szczeniąt w późniejszym okresie. Oczywiście zachowanie suki zmienia się w wraz z wiekiem szczeniąt i już około piątego tygodnia po porodzie można obserwować ograniczanie dostępu do mleka. Zarejestrowane na filmie działanie jest ewidentnie szkodliwe w aspekcie dobrostanu: odwracanie uwagi suki od zainteresowania szczeniakami, czyli przerywanie zachowania instynktowego sterowanego popędem macierzyńskim, poprzez wymuszanie określonego zachowania nagradzanego pokarmem (w oparciu o popęd głodu) może skutkować frustracją (co jest dość oczywiste w przypadku konfliktu popędów) a w efekcie wysokim prawdopodobieństwem występowania zaburzeń behawioralnych. Ponadto z punktu widzenia Ustawy o ochronie zwierząt takie działanie można zakwalifikować, jako znęcanie się (art. 6 ust 2 pkt. 9 „złośliwe straszenie lub drażnienie zwierząt”): uporczywe odwracanie uwagi od zachowania typowego dla gatunku (istotnego z punktu widzenia opieki nad potomstwem) jak najbardziej wyczerpuje znamiona złośliwego drażnienia.